17 Temmuz 2013 Çarşamba
Bombaların altından..
Aşağı yukarı aynı yaşlardayız bu çocuklarla. Ben 7-8 yaşlarındayken aksiyon filmi gibi izlerken evlerini yıkan, kalelerini bozan arkadaşlarını, annelerini babalarını onlardan alan bombaları, onlar yaşadılar. Belki de bu savaş onları o kadar güçlü yaptı. 20 mart 2003 sabahı. Ali Adnan bugün transferi için yol gözlediğimiz bir genç. Ve o sabah sadece 9 yaşındaydı. Irak U20 Milli Takımının en parlak yıldızı. O sabah ne olduğunu bile anlamadı büyük ihtimalle. Benim için savaş sadece Atari ve Play Station oyunlarındaydı. Hiç etkilendiğimi umursadığımı hatırlamıyorum başlarda. Tüm bunların bu savaşın (görünür) sebebi ve başlangıcı olan 11 Eylül saldırısında 7.yaşımı kutlamaya hazırlanıyordum. Akşam haberleri izlerken annem topumu sakladığı için ağlıyordum, babam "Sus artık" diyince sesimi kesmiştim. O gün onları izleyip geçmiştim sadece ve akşam da doğum günümü kutladım.Ama onlar farkında olmasalarda onlar için bir kabusun başlangıcıydı. Aynı yaş grubumuzun kendi evimizde nasıl futbol oynadıklarını görüp üzülürken, bu savaş çocukları utandırdı beni. Çünkü geçmişte sembol ve büyük bir futbolcu olduğu için bulunduğu yerde olan bir teknik kadronun hiç bir şey ortaya koyamadığı bir tablo vardı. Kulüplerinde yılda 10 maçtan fazla oynayan 3 yada 4 futbolcu vardı. (Salih, Artun, Cumali, favorim Hakan.) Onlar küçük ve mütevazı bir ligin gelecek umutlarıydı. Turnuvanın en az süre alan oyuncularının bulunduğu takım bizdik. Bundan olsa gerek, bazı medya gücü olan yöneticilerimiz sağolsun, Millilerimiz gruptan çıktıktan sonra ilk turda hezimetle elenirken göğsümüzü kabarttılar! Ne ala. Ali Adnan belki de kurşunların yakınında oynadı bu oyunu, benim 14 yaşındaki kuzenim de oynuyor, ama şimdiden Roberto Carlos olmuş gibi. Çalışmayı sevmiyor, nasılsa oynuyorum diyor. Çalışmak yok. Belki de bu yüzden. Yokluğu görmediğimizden.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder